Wat je ook zegt...
Wat je ook zegt…
het is zoveel als de ander kan begrijpen. Vrij vertaald naar een uitspraak gedaan door Mevlana. Deze uitspraak werd gedaan door een Turkse cursist naar aanleiding van het deel luisteren bij het leren van de Nederlandse taal. ‘Luisteren’ en de context van de tekst begrijpen en verstaan is zoveel moeilijker dan het lezen van de tekst. Aansluitend op zijn citaat haalde ik de wijsheid aan: ‘Luisteren is ook horen wat er niet gezegd wordt. Ik weet niet of het wijsheid is, maar voor mij blijft het een belangrijk issue, omdat communiceren met iemand empathie en aandacht vereist, nodig is naar die ander om tussen de regels te horen wat er werkelijk gezegd, of bedoelt wordt. Er ontspon zich tussen ons een interessante discussie. Hij liet mij een blog lezen van A. Selim Tuncer waarin een soortgelijke uitspraak van Mevlana: ‘Je kennis is in verhouding tot de geest van de persoon met wie je praat”.
Ik ben zo vrij om het zo uit te leggen: Zoeken we niet onbewust bij het vinden naar een partner naar gelijkwaardigheid.? En dan bedoel ik gelijkwaardigheid in kennis, in achtergrond, in milieu en niveau van communicatie.
Dat er door communicatie in een relatie wederzijds begrip is naar elkaar. Maar ook non-verbale communicatie (zonder woorden) draagt bij aan iemand verstaan, iemand begrijpen. Wikipedia legt het mooi uit: Non-verbale communicatie omvat elke vorm van boodschappen tussen mensen via niet-talige signalen. Luisteren en iemand proberen te lezen. Met iemand lezen bedoel ik dan, lichaamstaal herkennen en begrijpen. Gezichtsuitdrukkingen en gebaren. Tijdens het praten ondersteunen we vaak de woorden door gebaren, door te lachen, of het maken van grimassen, het geven van een knipoog bijvoorbeeld. Het versterkt nog eens hetgeen we willen zeggen. Soms doen we dat onbewust, denk ik. Tijdens de taallessen maak ik meer gebruik van gebaren heb ik opgemerkt.
Toen ik op 10 jarige leeftijd verhuisde van een klein dorp naar de ‘grote’ stad kreeg ik andere vriendjes en vriendinnetjes. En één daarvan werd mijn beste vriendje. We trokken veel met elkaar op. Dat veranderde en verdiepte zich op onze tienerleeftijd. Ik mocht wat langer buiten zijn na het avondeten in de zomer. We zonderden ons af van de anderen en we praatten urenlang. We begrepen elkaars taal. Ik werd eigenlijk in deze periode van mijn leven verliefd. Verliefd door het wederzijds van elkaar begrijpen mede door de communicatie, die naadloos op elkaar aansloot.
In 2018 schreef ik onderstaand gedicht uit “Wolken die gedachten toveren”
Pure Liefde
Ik moet jullie iets vertellen
Het is al heel lang gelee
Er woonde in de straat
een vriendje daar speelde ik mee
Elke ochtend stond hij
aan het hekje bij mijn huis
Samen lopend naar school
en ook weer terug naar huis
Dan ineens naar school alleen
snapte niet waarom hij ineens verdween
Jaren later zag ik hem weer
Niets was veranderd sinds de vorige keer
Zo verliefd, zo jong, zo pril
Op het gras in het zwembad
Opgewonden maar o zo stil
Liggend zij aan zij
Ik dacht hij en hij dacht mij
Zo mooi, zo puur, zo rein
Een beleven van intimiteit
Die later nooit meer zo zou zijn
“Sen ne söylersen söyle, söylediğin, karşındakinin anladığı kadardır.”
Mevlana Celaleddin-i Rûmî
Wat je ook zegt, het zoveel als de ander kan begrijpen.
